Korte vakantie in Brazilië

Hey allemaal!
Allemaal hartstikke bedankt voor de leuke reacties! Ik ben trots op jullie dat jullie mijn vorige, veel te lange, verslag hebben volgehouden! Nu had ik hier eigenlijk staan dat ik het deze keer niet zo lang ging maken, maar ik moet jullie helaas mededelen dat dat niet is gelukt. Na dit slechte nieuws zal ik daarom meteen maar met goed nieuws komen. Ik heb mijn cijfers terug (of eigenlijk letters) voor de cursussen van Harvard; een B+ voor infectious diseases en voor society and health maar liefst een A-! Valt me dus erg mee en fijn om te weten dat ik dus toch nog iets heb opgestoken de afgelopen maand.
Maar goed, snel terug naar mijn reis in Brazilië. Mijn vorige bericht kwam vanuit Sao Paulo, waar ik op het punt stond in het vliegtuig te stappen naar Campo Grande, zonder koffer, want die was nog in Washington en kwam pas een dag later. Het slechtste nieuws van de moest toen echter nog komen en kwam vlak voor de landing in Campo Grande. ‘Binnen enkele ogenblikken zullen wij landen op het vliegveld van Campo Grande, de lokale tijd is 22.47 en de temperatuur is 6 graden’. Wat? Zei ie nou ZES graden? Nou werd het natuurlijk omgeroepen in het Portugees dus hoopte ik nog even dat ik het verkeerd verstaan had, maar helaas. Dat was dus even nogal een schok na de hittegolf in de VS, en zonder koffer ging ik een erg koude nacht tegemoet.

Nou moet ik jullie toch ook nog even vertellen hoe het verder gegaan is met mijn vakantieliefde. Al een tijd geleden heb ik besloten dat ik mijn onderzoek graag zou willen voortzetten in een promotieonderzoek, waarmee mijn afstudeerdatum als dokter nog een paar jaar verschoven zou worden en onze relatie dus op dit moment niet heel veel zin heeft. Marcio was daardoor erg teleurgesteld en hoewel het mij nog wel leuk leek om hem nog een paar dagen te zien, dacht hij dat het dan allemaal te ingewikkeld zou worden en daarom liet hij me weten dat hij naar Paraguay zou gaan als ik naar Campo Grande kwam, maar dat ik van harte welkom was in zijn huis en dat ik opgevangen zou worden door jawel, zijn huisgenoten! En wat heb ik weer gelachen om die altijd maffe huisgenoten!

Maar nu kon ik eindelijk een bezoek brengen aan de reden waarom je naar Campo Grande zou moeten reizen; de Pantanal. Het grootste moeras ter wereld, een prachtig gebied om een paar dagen door te brengen. Nu had ik daar bij mijn vorige bezoek aan Brazilië al vluchtig een blik op kunnen werpen, toen we met de auto, achtervolgd door cameraploeg, richting Bolivia reden voor de carnavalsoptocht in Corumba. Nu reed ik dus weer dezelfde weg, 6 uur heen, 6 uur terug, met dezelfde (ook de enige) stops langs de weg, wat een hoop herinneringen opriep. Nu mocht ik overigens bij de politie wel gewoon in een keer door en mocht ik al m’n kleren aanhouden, was toch wel fijn . ;)

Na 5 uur rijden werd het busje omgewisseld voor een soort jeep waarbij we van de verharde weg afgingen om dieper de Pantanal in te gaan. We zaten op het dak en konden dus meteen goed om ons heen kijken naar alle flora en fauna om ons heen en als dan de eerste krokodillen in zicht komen is iedereen zwaar onder de indruk en wordt er heel wat af gefotografeerd. Ik kan je vertellen dat dat na een tijdje in de Pantanal al heel wat minder wordt, want er zijn zoveel krokodillen dat je er op een gegeven moment niet eens meer voor omloopt (of nou ja, een heel klein beetje dan, zie foto’s). Het zwemmen met krokodillen bleef overigens toch een beetje spannend, maar daarover later meer.

Vorig jaar bracht ik een bezoekje aan de Amazone en werd ik enigszins overdonderd door het ‘hotel’, dat wel heel erg basic was. Deze keer was ik daar dus mentaal wat beter op voorbereid, maar toch was ik blij dat het deze keer allemaal iets luxer was. Dat wil zeggen, er was elektriciteit, koud (gefilterd) water en (warme) douches! Die warme douches heb ik overigens niet echt nodig gehad, want ik had de hitte meegenomen uit Amerika en dus was het de eerste nacht 6 graden, de tweede 14, en de derde nacht 21. Overdag steeg de temperatuur van 17 graden de eerste dag naar 37 graden de derde dag, waarbij ik dus weer blij was dat ik af en toe onder een koude douche kon stappen.

Nou is de Pantanal echt iets wat je zelf moet beleven, en dus ga ik jullie niet vertellen over de nachttour, de wandeling, het piranha-vissen en de boot-trip. Toch zijn er nog twee verhalen die ik jullie niet wil onthouden, want dat waren namelijk twee momenten waarbij ik nog even dacht dat ik misschien wel eens in het ziekenhuis zou belanden.
Het eerste verhaal vond plaats op dag 3, waar we wederom een tocht gingen maken door de Pantanal, maar dit keer te paard. Nou heb ik in een ver verleden nog een keer op een pony gezeten, maar paardrijden is nooit een van m’n ambities geweest. Toch had ik er nu wel veel zin in, en ik maakte me eigenlijk alleen maar druk over hoe ik op dat paard ging komen. Pas toen ik op het paard zat (wat overigens heel gemakkelijk ging) kwam ik er achter dat ik me over het verkeerde druk had gemaakt, want erg stabiel voelde ik me niet op dat paard. Mijn heupen zijn duidelijk niet gemaakt om wijdbeens op een paard te zitten, en het gevoel alsof mijn heupen uit de kom werden gedrukt werd nog wat erger toen mijn voeten door de gids in de meest onnatuurlijke houding ooit weer naar binnen werden gedraaid en in de stijgbeugels (heet dat zo?) werden gepropt. Duidelijk geen comfortabele houding voor mij, en dan stond het paard nog stil ook.. Gelukkig had ik een erg mak paardje, wat braaf het paard van de gids volgde en dus ook geen stap vooruit zette als dat voorste paard niet bewoog. Nou had ik daar totaal geen problemen mee en had ik zoiets van ‘als mijn paard stil wil blijven staan dan blijft ie toch lekker stilstaan’, maar daar was de gids het duidelijk niet mee eens. Ik moest duidelijk maken dat ik de controle had en dus werd mijn paard aangespoord tot galop. Nou is stappen niet echt comfortabel, draf wordt al pijnlijk, maar galop is gewoon afzien. Mijn belangrijkste doel (wat gelukkig snel lukte) was dan ook om mijn paard duidelijk te maken dat ie niet in galop mocht. De engste momenten waren overigens niet eens in galop, maar als dat paard in draf door het moeras ging en half uit gleed, of over een boomstam struikelde. De vier benen kwamen dan toch goed van pas en dus eindigde ik niet met een gebroken nek op de grond. Nog een ander schrikmomentje kwam toen het paard van de gids in het water op een krokodil ging staan, maar mijn lieve paardje sloeg niet op hol en daar was ik heel erg blij mee! Maar zo was mijn eerste ritje te paard weliswaar erg spannend, maar keerde ik terug met niet meer dan pijnlijke heupen, een pijnlijke kont, en spierpijn de volgende dag.

Het volgende verhaal vond plaats op mijn laatste ochtend in de Pantanal. Ondanks de hoge temperaturen had ik het nog niet aangedurfd om in de rivier te zwemmen. Een combinatie van piranha’s, anaconda’s en krokodillen maakten een verfrissende duik in het water namelijk een stuk minder aantrekkelijk, maar toch wilde ik het de laatste dag graag gaan proberen. Tijdens een boottochtje met de gids, een Deens stelletje, een Engelse chinees en een Nederlands echtpaar, stopten we daarom om even te zwemmen. Het Nederlandse echtpaar overwoog geen enkel moment om het water in te gaan, het Deense stelletje en de Engelse Chinees wachtten tot ik het eerst had uitgeprobeerd en ik twijfelde nog. Toen ik echter op de kant uitgleed was de twijfel weg, want ik zat onder de modder en zou dus het water wel in moeten. De gids deed het even voor me voor, en klom hoog in een boom en sprong het water in. Omdat hij het water weer uit kwam zonder gebeten te worden door wat voor beest dan ook, ging ik het ook proberen. (voor de boom, zie foto 16) Dus klom ik de boom in, steeds hoger, steeds hoger, tot ik bijna bovenin was. Maar toen ik op het punt stond mijn hand los te laten om op de tak te komen waar ik van af zou moeten springen, kreeg ik een ingeving van zelfkennis dat ik absoluut niet in bomen kan klimmen en dat ik dus gegarandeerd kei hard op m’n bek zou gaan. Dus ging ik weer naar beneden, wat overigens ook niet echt soepel ging. Gelukkig was na mijn angstige momenten boven in die boom het idee van zwemmen met krokodillen ineens helemaal niet zo eng meer, en dus sprong ik vanaf onderaan de boom toch nog het water in (foto’s zijn beschikbaar, maar mijn bikini wil niet op internet). Het water was heerlijk verfrissend en na mij hebben het Deense stelletje en de Engelse Chinees de sprong wel gemaakt. Ik had het met hulp van de gids misschien ook nog wel gekund, maar ik ging die boom echt niet meer in.

Hoewel ik jullie dus allemaal een bezoekje aan de Pantanal kan adviseren, zou ik jullie aanraden om niet vantevoren een cursus infectieziekten te gaan volgen. Tijdens die cursus kwam bij elke ziekte een wereldkaart met de verspreiding van die ziekte, waarbij de Pantanal vrijwel altijd donker gekleurd was. Toen de gids ons verwelkomde met ‘No Malaria, no Dengue, no Yellow Fever!’ wist ik dan ook dat dat niet helemaal waar was, en dus smeerde ik me meerdere malen per dag helemaal in met 40% DEET om de risico’s zoveel mogelijk te verminderen. De vier weken infectieziekteleer hadden me echter getraind in risicoherkenning en daardoor dacht ik bij een mug aan Dengue, bij een ree aan Tularemia, bij apen aan Gele Koorts, bij lopen door de rivier aan Schistomiasis, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een klein beetje paranoia was ik dus wel, al dacht ik dan ook wel weer dat ik door het volgen van die cursus geen hoger risico had gekregen dan welke andere toerist dan ook.

Dus ondanks mijn lichtelijk paranoïde gedachten, was ik de volgende ochtend nog niet meteen ongerust toen ik me niet helemaal fit voelde bij het opstaan, bovendien had ik ook genoeg andere smoesjes voor de spierpijn (het paardrijden), de hoofdpijn (te weinig gedronken) en de warmte (het was immers 37 graden). Maar toen ik een paar uur later koude rillingen kreeg kon ik er toch echt niet meer onderuit dat ik koorts had, dus bracht ik een bezoekje aan de dokter. Wat voor beestje het ook was, ik werd er flink ziek van. Ruim een half jaar na mijn stage op de afdeling Infectieziekten was ik daarom weer terug in een Braziliaans ziekenhuis bij de infectieziekten, maar helaas nu als patiënt. Gelukkig weet ik door mijn stage wel dat de gezondheidszorg in Brazilië prima is en ik had dan ook alle vertrouwen in de dokters daar, en ze hebben me in een week ook weer (bijna) helemaal opgelapt. Mijn geplande bezoek aan Sao Paulo had ik daardoor wel gemist en helemaal fit voor een weekje Rio de Janeiro was ik toch ook nog niet, dus regelde de reisverzekering een vlucht naar Amsterdam voor me en ben ik vrijdag weer teruggekeerd in Nederland. Inmiddels ben ik weer bijna helemaal de oude, maar het is nog even afwachten voor ik weet welke bacterie of virus mijn vakantie in Brazilië nu eigenlijk verpest heeft. Hoewel mijn derde bezoek aan Brazilië wel iets langer was dan mijn tweede, heb ik toen, net als nu, ook geen tijd gehad om op het strand te liggen, om caipirinha te drinken, om chocoladepizza te eten, om te genieten van het heerlijke dessert brigadeiro of om een bezoekje te brengen aan mijn vriendinnen uit Belo Horizonte. Ik vrees daarom dat er toch binnen een aantal jaar nog wat Braziliaanse stempels in mijn paspoort bij gaan komen.

Nu ga ik afsluiten met weer een hoop wist-je-datjes en ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen van mijn reisverhalen en de leuke reacties elke keer! Waar mijn volgende reis naar toe gaat weet ik nog niet, maar ik hou jullie natuurlijk op de hoogte! Verder vind ik het ook erg leuk om jullie verhalen te lezen of te horen, dus jullie zijn van harte welkom om te vertellen over jullie vakanties!

Liefs,

Lisan

Wist je dat?:
- ik nu 3 keer achterop een motor heb gezeten, en dit allemaal in Brazilië is geweest?
- ik het erg leuk vind, maar het heel erg koud is als je geen jas hebt en het 6 graden is?
- na 3 nachten in een hangmat te hebben geslapen, een matras echt weer even wennen is en het eigenlijk best wel lekker is om in een hangmat te slapen?
- er een Duits gezin was in de Pantanal met kleine kinderen (4 jr, 2,5jr en 10 maanden) en ik dat heel dapper vond maar toch ook een beetje stom?
- ik heel veel vuurvliegjes heb gezien en dat erg grappig is, maar je daar ook een beetje gek van wordt?
- de muggen blijkbaar alleen de laatste drie woorden hebben gelezen van mijn ‘hey, don’t bite me please’ –armbandje?
- mijn rechterhand (met armbandje) met 31 muggenbulten namelijk populairder was dan mijn linkerhand (slechts 23 muggenbulten)?
- de krokodillen in de Pantanal met zo’n 1,5-2 meter stukken kleiner zijn dan de krokodillen in de Amazone, die wel 5-6 meter kunnen worden?
- de tweede dag van mijn bezoek aan de Pantanal een historische dag was in mijn leven, omdat dat de eerste (en misschien ook de laatste) dag was dat ik om 11 uur ’s ochtends al een wandeling van 4 uur achter de rug had?
- er tijdens deze wandeling een reetje ons vanaf het begin achtervolgd heeft en ik het erg jammer vond toen deze aan het eind afscheid van ons moest nemen bij een brug die te moeilijk was voor het reetje?
- ik even gegoogled heb of je ‘reetje’ wel zo schrijft, omdat ik het een beetje raar vond toen ik het typte?
- je in het ziekenhuis in Brazilië niet je eigen kleding aan mag ivm hygiëne, maar een erg charmante pyama krijgt?
- foto’s daarvan niet geschikt zijn voor op internet, maar wel ter inzage zijn bij mij?
- ik te laat was met inchecken in Sao Paulo, maar ik zo zielig was dat ik toch mee mocht naar Amsterdam?
-die vlucht vervolgens bijna een uur vertraagde omdat er een koffer uit het ruim gehaald moest worden van een passagier die niet op de passagierslijst stond?
- mijn koffer vervolgens niet aankwam op Schiphol, en ik dus denk dat mijn koffer er uit gehaald is omdat ik door het te late inchecken niet op de passagierslijst stond?
-ze de koffer vandaag (2 dagen later) weer thuisgebracht hebben?
- ik nu 4 intercontinentale vluchten heb gemaakt, maar mijn koffer nog nooit tegelijk met mij is aangekomen op Schiphol?
- mijn verhaal toch weer veel langer is dan ik had verwacht, dus dit mijn laatste wist-je-datje is?