De eerste week!

Boa noite!
Zo, de eerste week zit er op. En ik heb veel te vertellen! Bedankt voor alle reacties op m’n vorige berichtje, erg leuk!

Dinsdag ben ik in het traumaziekenhuis geweest en heb met name de kinderafdelingen bezocht. Een intoxicatieafdeling (slangenbeten etc), de brandwondenunit (erg heftig) en de intensive care. Ernstig zieke kinderen dus. De dienst van de kinderarts was van 7 tot 19u, voor mij iets te lang aangezien ik nog niet echt bij had kunnen slapen. Ik ging dus iets eerder weg, en moest met de bus naar huis. De moeder van Milena zette me op de bus (na drie keer tegen de chauffeur gezegd te hebben waar ik eruit moest en dat hij me er ècht niet ergens anders uit mocht laten gaan), maar ondanks dat vond iedereen het veel te gevaarlijk voor mij. Toen Milena thuiskwam werd ze dan ook ontzettend boos op haar moeder dat die me had laten gaan! Ik vind het allemaal nog wel meevallen met het gevaar hier, maar ze zijn zo bezorgd over me. Ik ben zo’n onnozel meisje, en ik moet wel begrijpen dat het hier niet zo veilig is als in Rotterdam! Op straat mag ik dus niet bellen of fotograferen van Milena (zonder strikt toezicht van haarzelf), want anders word ik beroofd. En in de auto moet voor elk stoplicht en in de file m’n raam omhoog, anders kunnen ze me pakken. En ik ben ook de enige in huis die met een klamboe slaapt, want stel je toch eens voor dat ik door een mug gestoken word!
Ik vind het wel lief van ze en ben er inmiddels wel aan gewend, vind het af en toe stiekem ook wel een beetje grappig. ;)

Op woensdag had ik de eerste afspraak met de stagecoördinator, en aangezien Milena moest werken en de schrik er na die ontzettend gevaarlijke busreis goed inzat bij haar, had ze een vriendin geregeld die me zou helpen. Die sprak helaas geen engels, dus als ik iets niet snapte had ik aan haar nog niet zoveel, maar ze was er ook vooral om op me te letten. Zo heb ik bij de bank een uur moeten wachten om een rekening te kunnen betalen, en heeft zij al die tijd samen met me zitten wachten. Voor mij wel makkelijk om Portugees te oefenen!
De stagecoördinator sprak gelukkig wel een beetje Engels, al was me niet altijd even duidelijk wat nu de bedoeling was. Maar iig, ik wist wel hoe laat ik waar moest zijn en verder zou ik het allemaal wel zien. Ze gaf me een rondleiding door het ziekenhuis en de eerste hulp zag er toch wat anders uit dan ik gewend ben.. Het is een grote chaos, met ernstig zieke mensen in bedden op de gang omdat de zalen te vol zijn. Op de ‘emergency’ is vrijwel geen enkele patiënt is bij bewustzijn en de meeste liggen ook nog aan de beademing. De patiënten kunnen hier ook een aantal dagen blijven, als ze nog niet goed genoeg zijn om naar de observatiekamer te gaan en er nog geen plek is op de intensive care. Op de observatiezalen (mannen, vrouwen en kinderen gescheiden) zijn de meeste patiënten wel aanspreekbaar, maar wel ernstig ziek. De bedden staan allemaal tegen elkaar aan en ook in het midden staan bedden, waardoor je niet altijd direct bij een patiënt kan komen. Daarnaast mag de familie er bij blijven, dus er is veel lawaai van pratende, schreeuwende en huilende mensen. Er hangen trouwens wel overal ‘stilte’-bordjes (ook buiten het ziekenhuis), maar ik merk er niet veel van.

Op donderdag was mijn eerste dag en moest ik me ’s ochtends om 7 uur melden op de intensive care voor de overdracht. Dokter Clara, die me begeleid, is ontzettend aardig en legt veel uit. Zij is verantwoordelijk voor 8 patiënten, dus dat zijn ook de patiënten waar ik me mee bezig houd. De intensive care ziet er min of meer uit als in Nederland, al moet ik wel weer even wennen aan de ‘echte’ rontgenfoto’s, waarvan de kwaliteit vaak bar slecht is. De 8 patienten die er liggen hebben allemaal een ernstig maar interessant verhaal en het was drukker dan ik dacht. Zo mocht ik meteen op de eerste dag al meekijken bij een intubatie, die niet meteen goed ging dus dat was nog wel even spannend.
De stagecoördinator was overigens wel een beetje op haar teentjes getrapt toen de directeur een andere professor had geregeld, dus hadden we besloten toch maar met die eerste arts verder te gaan. Rond half 11 ging ik naar de emergency en het viel me erg tegen, want toen ik ruim anderhalf uur had zitten wachten bleek die arts vervolgens geen engels te spreken! Ik heb er dus niet zoveel van meegekregen en weinig geleerd.. Maar gelukkig maakte de middag veel goed!

Toen ik aankwam bij de infectieziekten bleek ik les te hebben met een groepje co-assistenten, erg leuk! Prof Lambertucci, het hoofd hier, is een erg leuke man. Hij is heel gepassioneerd over z’n vak en hij is erg grappig, en ik heb al ontzettend veel geleerd. Na de presentatie meegekeken met het spreekuur met een van de specialisten en al veel interessante dingen gezien (voor de insiders: ziekte van Chagas, Schistomiasis, Leishmaniasis, HTLV-1). Het spreekuur was om 18u afgelopen en daarna moesten de co-assistenten ieder een interessante casus presenteren. Ik was toen overigens wel erg blij dat de professor voor ‘avondeten’ had gezorgd: chips, chocola en pastel, een gefrituurde snack, dit keer met kaas erin. Ik was om kwart over 9 thuis en lag amper een uur later al in m’n bed, want gister moest ik weer om 6 uur op. Ik ben toen de dag wel op de intensive care begonnen, maar daarna niet naar de emergency gegaan maar naar de afdeling infectieziekten, want prof. Lambertucci had me uitgenodigd om daar te komen kijken.

Gelukkig was ik al om 15u klaar en kon lekker even van de zon genieten. Ik ben met Milena naar een kerkje geweest dat lag aan een meer, erg mooi. Wel kreeg ik op eens de schrik van m’n leven toen ik rustig stond te poseren tussen de bloemen van het meer en er ineens een gigantisch beest uit het water kwam!! Het leek een beetje op een konijn zonder de oren, maar dan was het zo groot als ons Dorus! Milena moest hard lachen want die beesten zijn hier erg normaal, ze heten Capivaras. Uiteindelijk ben ik nog op de foto gegaan toen een van die beesten onder bij het water stond en ik 2 meter hoger stond, maar daardoor kan je niet zo goed zijn hoe groot ze zijn. Een stukje verder aan dat meer bleek trouwens een hele groep te zitten.
Gisteravond eindelijk voor het eerst gaan stappen! Het was officieel een vrijgezellenavond, maar daar was weinig van te merken omdat de bruid een beetje saai was.. Er was iets geregeld, maar zij had zelf iets anders geregeld en nu waren we in een soort buitendiscotheek, met haar moeder, zusje, 5 vriendinnen en ik. De bruid dronk zelf geen alcohol, maar leende mijn cocktails om mee op de foto te gaan, en ze was binnen 2 uur al weer weg, Milena vond het ook een beetje apart. Maar goed, wij hebben ons prima vermaakt en ik heb een poging gedaan om Braziliaans te leren dansen, of het succesvol was houd ik even terzijde. ;)
Vandaag zijn we naar een markt geweest in de stad met de ouders van Milena en hebben we in een restaurant gegeten. Nu ligt Milena even te slapen omdat we vanavond naar de bioscoop gaan (helaas nog niet Harry Potter, die komt volgende week pas hier..) en daarna op stap, dus ik had mooi even de tijd om een verslag te schrijven.

Zo, dan weten jullie wat ik gedaan heb afgelopen week en wat ik komende tijd ga doen in het ziekenhuis. Nu is het tijd voor wat meer inside information over de culturele verschillen!

Het eten:
Een ding moge duidelijk zijn, de Brazilianen doen uitgebreid lunchen! Maar ja, als je om 6u ontbijt heb je om 12u natuurlijk ook ontzettende honger, dus dan zijn de rijst, bonen en vlees wel welkom. Als toetje hebben ze hier veel mierzoete dingen, brokken suiker of een soort stroopachtige substantie, die ze zo op eten of op een stuk kaas smeren. Voor mij is het allemaal iets te zoet, maar gelukkig hebben ze hier ook veel lekkere verse fruitsoorten, daar houd ik dan wel weer van! En ik heb de afgelopen week dus een beetje kunnen inventariseren wat ze hier ’s avonds nog eten en dat verschilt. De ene keer wat van die desserts of wat fruit, de andere keer cake of taart. Maar met z’n allen aan tafel is er dus niet bij en ookal vind ik dat raar, andersom is dat ook zo: ‘Milena vertelde me dat jullie in Nederland elke avond eten, is dat waar?! Maar daar heb je toch helemaal geen zin meer in als je de hele dag gewerkt hebt??’
Ik moet trouwens wel toegeven dat ik aan een versgebakken chocoladetaart als avondeten ook wel kan wennen. ;)

De Brazilianen:
Zoals ik vorige keer al vertelde, wordt er hier een hoop geknuffeld en gekust. Als ik me netjes voorstel door een hand te geven, trekken de Brazilianen die vrolijk naar zich toe om je toch een kus en een knuffel te geven. In het ziekenhuis is ook alles heel informeel en spreekt iedereen elkaar met de voornaam aan. En als een co-assistent iets komt vragen en de arts legt de hand in haar zij zou dat in Nederland al snel als seksuele intimidatie gezien worden, hier is dat heel normaal. De telefoongesprekken gaan ongeveer zo: “Allo! Wat is je naam? – Hoi Carolina! Ik ben Milena. Alles goed? – Met mij alles goed, dankjewel! Ik heb even een vraag over het vliegticket, kan dat ook met creditcard betaald worden? --- Dat was het dan, dankjewel! Alles goed! Dag Carolina, Knuffel!’
En als alles al zo informeel en knuffelachtig is, hoe laat je dan merken als je toch wat meer interesse hebt in iemand? Heel simpel; de jongen stapt op het meisje af: ‘kan ik je leren kennen?’ en als het meisje geen interesse heeft maakt ze een afkeurend gebaar met haar wijsvinger (‘nee nee, dat mag niet’). Zo dat is duidelijke taal, begrijpen we allemaal!

De bussen:
De stad is vol met bussen. Waar ik werk zijn twee ziekenhuizen en de universiteit, dus daar komen veel bussen. Er liggen aan deze straat 3 bushaltes zo’n 20 meter van elkaar, en per halte komen 18 verschillende buslijnen. Deze bussen komen allemaal om de 10 minuten. De snelle rekenaars snappen wel dat het dus behoorlijk druk is, en je moet ook goed opletten of je bus eraan komt, want als je je hand niet opsteekt rijdt ie door. Naast de weg staan trouwens hele mooie grote mangobomen, maar over een tijdje zijn de mango’s rijp en dan zijn de rapen gaar, want dan moet je dus goed uitkijken dat je geen mango op je hoofd krijgt als je op de bus staat te wachten..
Als je dan eenmaal veilig in je bus bent aangekomen, moet je een kaartje kopen om door het poortje te kunnen, en dan kan je gaan zitten, als er plek is. Meestal is dat niet meer het geval, maar als je moet staan bieden de mensen die zitten wel aan om je tas vast te houden. De eerste keer hield ik em toch maar zelf bij, maar later maakte ik daar toch dankbaar gebruik van want je moet behoorlijk je best doen om je staande te houden. De wegen zijn hier snel, de wegen hobbelig en de bussen hebben bijna altijd voorrang, dus bergaf voelt het alsof je in een achtbaan zit, ik vind het wel leuk! :D

Nou is het al wel een heel lang verhaal geworden en ik heb honger (het is hier nu bijna 8 uur), dus ik ga even kijken of er nog chocoladetaart over is. :P Mijn ervaringen met de taal hier houden jullie dus nog van me tegoed! En ik heb nog geen genante versprekingen gemaakt, dus misschien heb ik volgende keer wel een leuke anekdote voor jullie. ;)

Abraço!!

Lisan

Ps. Olá Lucia! Tudo bem? Estou gostando muito do Brasil!!! Mudei de planos, irei conhecer Ilha Grande, por isso não terei tempo de ir até São Paulo. Muito obrigada pelo convite! Encontro você novamente em Janeiro em Rouwven! Com certeza com muitas fotos para mostrar e muitas novidades para contar. Abraço!