Rio, Iguacu, Amazone en weer terug in Wintelre..

Feliz ano novo!!

Oftewel, gelukkig Nieuwjaar! Ik hoop dat jullie een goede jaarwisseling hebben gehad, en ik wens jullie het allerbeste toe voor 2011! Ik hoop dat jullie in 2011 net zo mogen genieten als ik de afgelopen weken heb gedaan, want jongens wat is Brazilie toch een prachtig land!

Het is alweer een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen, en als ik dit online zet ben ik zelfs al weer terug in Wintelre. Ik had zoveel te doen en de laatste dagen gingen ineens wel erg snel, dus ik wilde genieten van m’n tijd daar! Maar ik heb dus weer een heel verhaal dus ga er maar goed voor zitten. ;)

Toen ik m’n vorige verhaal online zette was ik net erg chagrijnig in Rio de Janeiro aangekomen, want behalve dat er in het hostel geen elektriciteit of stromend water was en ik dus erg verlangde naar een schone badkamer en airco op de kamer, deed de ‘speed connection’ naar Rio er in plaats van 2,5 uur ook nog eens ruim 7 uur over. De douche in het hostel en de maaltijd die daarna voor me klaar stond maakten al erg veel goed, maar als je daarna door de straten van Lapa loopt en de straten vol zijn met sambabands en dansende, feestende mensen, dan vergeet je meteen je slecht humeur. Het is heerlijk om lekker op straat te kunnen dansen, maar nog veel leuker is het om te kijken naar de mensen om je heen! Het feest gaat daar de hele nacht door en toen ik naar huis ging zag ik het nog niet echt minder druk worden, maar omdat ik de volgende dag vroeg op moest voor een ‘Rio in 1 dag’ tour, vond ik het om half 5 toch wel genoeg geweest.

Nou was ik al door vele reizigers gewaarschuwd dat de kans dat ik de wereldberoemde Christus kon zien erg klein was, omdat hij in het regenseizoen vrijwel altijd in wolken gehuld is. Naar boven gaan is dan ook geldverspilling, omdat je nog niet tot z’n knieën kan kijken en het uitzicht dan geen enkel stukje stad laat zien. Maar alsof Christus het zelf zo gewild had, hadden de wolken die dag plaatsgemaakt voor een helderblauwe lucht en kon ik dus genieten van het prachtige uitzicht en weet ik nu waarom ze deze stad ‘cidade maravelhosa’ noemen. En na de rest van de tocht nog bij het Maracana voetbalstadion (wat verbouwd wordt voor het WK), het Sambadrome voor de carnaval en een kathedraal geweest te zijn, mocht ik eind van de dag weer genieten van dat uitzicht, maar dan vanaf boven op de ‘Pao de acucar’.

Overigens is er behalve het Christus beeld en de sugarloaf, nog een plek in de stad met een prachtig uitzicht; bovenin de favela, oftewel sloppenwijk. Nou wilde ik daar in Belo Horizonte ook al graag heen, maar je kan je voorstellen dat Milena niet helemaal achter dat idee stond. Maar omdat er naar schatting zo’n 50 miljoen Brazilianen in een favela wonen en dat dus meer dan een kwart van de bevolking is, wilde ik het toch graag zien.
In Rio de Janeiro is er een organisatie (www.bealocal.com) die zich inzet om de favela’s van hun slechte imago af te helpen. Het geld wat je betaald voor de tour gaat bijna volledig naar de een dagopvangcentrum in de wijk en de bewoners doen goed hun best om te laten zien dat ze hard werken voor hun geld; bedelen is er bij deze tour dan ook niet bij. Het gevaarlijkste van de tour was denk ik de weg er naar toe, want voor ik het wist zat ik zonder helm achter op de motor van een jongen en gingen we de berg op, zigzaggend tussen het verkeer door naar de top van de favela. Het was toch wel erg gaaf, maar ik vond het ook wel spannend en ik voelde me daarom erg veilig toen ik met beide benen op de grondstond. Ookal was dat bovenop de berg bij de ingang van de favela die bewaakt wordt door zwaarbewapende bendeleden.
Eenmaal in de favela werd de structuur van de favela uitgelegd en daarna begon de afdaling naar beneden en konden we ondertussen zien hoe het er daar aan toe gaat.
Nou betaal je voor een huisje in de top van de favela toch al gauw zo’n 250 euro huur per maand, dus om het een beetje betaalbaar te houden bouwen de mensen hun huis gewoon op het dak van een ander huis en voor elektriciteit wordt ook niet betaald, want traceren wie welke stroom gebruikt, is erg lastig. (zie foto’s). Hoewel het wel wat vooroordelen heeft weggenomen en het ook wel een leuke tocht was, was het toch wel indrukwekkend om te zien, zeker een aanrader!

Twee dagen Rio is erg kort en ik had niet eens de kans gehad om te zonnebaden op de Copacabana, maar ’s avonds stapte ik alweer in het vliegtuig voor m’n volgende bestemming, de watervallen van Iguacu. Alle reizigers die ik had ontmoet bezochten trouwens meerder landen van Zuid-Amerika, dus besloot ik dat ook even snel in te halen en dus ging ik op zondag naar Paraguay en op maandag naar Argentinië. En ik denk niet dat ik nog ooit moet gaan reizen in Argentinië, want door wat ik nu van het land heb gezien, kan de rest alleen maar tegenvallen! Als ik nu moest zeggen wat de mooiste plek op aarde is, is dat wat mij betreft de Argentijnse kant van de Iguacu Falls. Ik heb de hele dag m’n ogen uitgekeken, het is daar zo waanzinnig mooi! De prachtige groene bomen en planten, het water dat met volle kracht naar beneden klettert, de regenbogen in de waterdamp en helderblauwe lucht met een stralende zon, het is echt heel erg mooi. (dus stem allemaal op de watervallen voor de nieuwe wereldwonderen!)
Overigens is er in Foz do Iguacu nog een kandidaat genomineerd voor wereldwonderen van de moderne wereld en dat is de Itaipu dam. Ook erg indrukwekkend, al is dat meer om de getallen dan om de daadwerkelijke bezichtiging. Het beton dat is gebruikt is genoeg om een tweebaans snelweg van Moskou tot Lissabon mee aan te leggen, het reservoir wat is aangelegd voor het water is maar liefst 1350 km2 groot en het water klettert zo’n 180 meter naar beneden. Maar het resultaat mag er wezen, de energie die wordt opgewekt is genoeg om meer dan 80% van Paraguay van stroom te voorzien en bovendien is Itaipu verantwoordelijk voor 20% van de Braziliaanse stroomvoorziening. Niet niks dus! Wat overigens wel grappig is, is dat het Itaipu complex volledig binationaal is (Paraguay en Brazilië) en dus echt alles precies verdeeld wordt. De centrale zit precies op de landsgrens en van de 13 werknemers op de vloer zijn er elke dag 6 uit Paraguay en 6 uit Brazilië. Die 13e, die wordt opgesplitst, ’s ochtends een Braziliaan en ’s middags een Paraguayaan (?). En de taal? Portuñol.

En dat was dan al weer mijn tijd in Foz do Iguacu, want na nog een uitstekend afsluitende maaltijd in de beste churrascaria van de stad, vloog ik ’s nachts verder naar de ander kant van het land, en was ik 7 uur later in de Amazone. De lodge waar ik zou verblijven ligt overigens niet in de Amazone, maar in de Rio Negro, na de splitsing van de Amazone. De tour begon waar de Rio Negro en de Solomon samenkomen, en hoewel me dat in eerste instantie niet zo interessant leek, was het toch wel erg cool dat je die scheiding van de rivieren zo goed kan zien, het mengt zich echt niet. Ik was overigens toch een beetje bang dat ik de enige zou zijn die zo gek was om 23 december met de tour te beginnen, maar ik was samen met twee spaanse meiden en het was erg gezellig. Het was even wennen in de lodge zonder elektriciteit (dus ook geen telefoon of internet) en om te douchen met rivierwater, maar het is heerlijk om midden in de natuur te zijn. Op een roeiboot op het water piranha vissen, krokodillen vangen of dolfijnen kijken, en genieten van het uitzicht, de zon, of de volle maan. Heerlijk. Buiten slapen in een hangmat en alleen oerwoudgeluiden om je heen. Anders dan ik de kerst normaal gesproken doorbreng, maar ’s avonds zijn we naar het dorpje gelopen en heb ik toch nog iets van een kerst mis meegekregen. Op kerstavond was het ook de verjaardag van iemand in de familie van een van de gidsen, en daar werden de spaanse meiden en ik ook voor uitgenodigd. Zo vierde ik kerst dus weliswaar zonder kerstboom of kersstalletje, maar door de hartverwarmende gastvrijheid van de familie toch wel erg in de moraal van kerstmis.
Verder hebben we nog wat rondgelopen daar in de jungle waar de gids ons van alles vertelden over de planten daar. Gelukkig hoef ik nu ook niet meer bang te zijn voor malaria, want ik heb op een of ander blaadje gekauwd en als je dat elke week doet is je immuunsysteem beter bestemd tegen Malaria. En dat hadden we nodig, want we zijn helemaal lekgestoken daar! Nou werd me verteld dat er in de rio negro bijna geen muggen zijn omdat die meer bij de andere rivieren zitten, maar die verdwaalde muggen wisten ons toch goed te vinden.
Na 2 nachtjes in de jungle kwam ik 2e kerstdag terug in de ‘bewoonde wereld’, die geheel uitgestorven was. In Brazilië doen ze niet aan 2e kerstdag, maar ik kon nog wel de overblijfselen van het kerstfeest zien, zoals een prachtige engel die het (eens zo mooie) operagebouw versierde.

Daarna begon het klaarmaken voor de afsluiting van mijn reis, 3 dagen Rio de Janeiro met als hoofddoel ‘Reveillon’ op de Copacabana. Dat valt ook samen met ‘Festa de Iemanjá’ op 1 januari, het feest voor de godin van de zee. Iedereen gaat gekleed in het wit en als je bloemen offert aan de zee met een briefje met je wensen, zal Iemanjá deze vervullen. Overigens moet je vlak na de jaarwisseling ook met je rechterbeen over 7 golven van de Copacabana springen, met nog eens 7 wensen. Het ziet er dus naar uit dat het een erg goed jaar voor me gaat worden! :D
Maar goed, terug naar oudjaarsavond. Milena en ik waren niet de enigen die besloten hadden naar de Copacabana te gaan, en omdat de wijk afgesloten wordt voor verkeer kan je er alleen met de metro komen en die kaartjes moet je van te voren kopen. Helaas kwamen wij daar pas 30 december ’s avonds achter, dus moesten we op oudjaarsdag nog naar het metrostation om kaartjes te halen. Het ging op tijdsbestek en wij hadden nog net op tijd (na 45 min in de rij) twee kaartjes voor de metro om 22u. Op het strand was het toen al behoorlijk druk en erg gezellig. De optredens waren erg mooi opgezet met veel sambadanseressen en een mooi decor. Ik kwam er trouwens daar ook achter dat wij in Nederland over oud en nieuw geen liedjes hebben! Hier hebben ze een liedje dat ze aan het einde van het jaar zingen, maar ik kon me dat in Nederland geen bedenken.
Anyway, om 12 uur kon de (inmiddels warme) champagne eindelijk knallen en knalde er nog veel meer, want er gingen 2250 vuurwerkpijlen de lucht in en dat is 16 minuten lang genieten. Van de normaal gesproken zo netjes en milieuvriendelijke Brazilianen is met oud op nieuw even helemaal niets van over, wat behalve het enorme vuurwerk , werd ook het strand flink vervuild en hoewel de meeste blikjes gelukkig worden verzameld om geld te verdienen, bleef er heel wat afval achter.

Ik moest trouwens nog vertellen over een hobby van de Brazilianen; in de rij staan. Ik verbaasde me daar al vanaf het begin over, maar het is werkelijk waar een hobby. Zodra er ergens meer dan 5 mensen bij elkaar zijn vormt zich automatisch een rij, waar vervolgens iedereen zich aansluit en dan geduldig en rustig wacht tot ze aan de beurt zijn (of totdat iemand er achter komt dat de rij nergens toe leidt, erg komisch om te zien). Nou heb ik inmiddels al heel wat rijen gezien (zoals ruim 2 uur wachten voor een populaire discotheek!) en ik vind het altijd prachtig om te zien hoe netjes georganiseerd en rustig alle Brazilianen dan in een rij gaan staan. Maar het hoogtepunt kwam toch wel op nieuwsjaardag, ’s ochtends om 5 uur voor het metrostation. Eerst was het me niet duidelijk waar de ‘andere’ rij op stond te wachten, maar dat bleek nog steeds dezelfde rij die inmiddels al een blokje om was gegaan en weer terugkwam. Ik zit nu al een tijdje zonder internet dus moet nog even op googlemaps uitmeten hoe lang de rij was, maar ik denk toch wel zo’n 750 meter en dan stonden de mensen ook nog met 4/5 mensen naast elkaar. Milena kwam niet verder dan ‘oh meu deus, meu deus’ (mijn god) en zag op tegen de lange rij, maar ik kon alleen nog maar heel hard lachen om al die Brazilianen die gewoon kalm achteraan aansluiten en rustig op hun beurt wachten (in de regen!), echt geweldig om te zien!
Overigens zijn wij op minder dan 50 meter van de metro-ingang de rij ingeglipt, wat natuurlijk niet echt netjes is maar ja, ik ben niet voor niets Nederlander. ;)

Als afsluiting zal ik jullie nog iets vertellen over het Portugees, want jongens, ik spreek Portugees! :D
Het is onvoorstelbaar hoeveel ik heb bijgeleerd in de afgelopen twee maanden. Een half jaar geleden hoorde ik nog geen verschil tussen Spaans en Portugees, nu voer ik al hele gesprekken in het Portugees, zelfs over de telefoon. Nou had ik al een cursus Braziliaans Portugees gevolgd dus ik had al een goede basis voor ik vertrok, maar je moet het toch vooral heel veel oefenen. En aangezien de meeste Brazilianen geen Engels kunnen of durven te spreken, leer je erg snel. En je moet het ook wel goed doen, want als je het verkeerd uitspreek begrijpen ze je echt niet. Zo probeerde ik in de eerste week een ‘coka cola zero’ te bestellen, maar hoe duidelijker ik het probeerde te zeggen, hoe zenuwachtiger de jongen achter de bar werd. Ik sprak namelijk ‘zero’ uit als het Nederlandse ‘zeer’ (+ oe), maar het moet met een overdreven ‘zèr’, anders hebben ze echt geen idee waar je het over hebt.
Ik maak natuurlijk nog wel een heleboel fouten, en het irritante is dat ik die nu zelf ook steeds meer ga horen. Of ik kom er achter dat ik iets al twee maanden verkeerd zeg (bijv. de mannelijke variant van het woord), maar dat pas in het vliegtuig terug naar huis iemand me verbeterd.. Tjah. Maar ik vind het inmiddels echt wel een hele leuke taal en hoewel ik op de middelbare school echt een hekel had aan Frans en Duits, vind ik het nu wel erg leuk om een nieuwe taal te leren. Het Portugees heeft ook wel hele grappige dingen. Zo noemen ze bij gebrek aan treinen hier gewoon andere dingen trein: ‘nieuwe jurk? Mooie trein!’ of ‘lekker gegeten? Ja hoor, goede trein’. Tja, als je dat voor de eerste keer hoort denk je toch ook dat het aan je gebrekkige taalkennis ligt..

Maar goed, aangezien ik inmiddels weer terug ben in Wintelre is dit mijn laatste verhaal.
Ik heb een waanzinnige tijd gehad en ik hoop heel snel terug te kunnen keren, want Brazilië laat je achter met een gevoel dat eigenlijk alleen te beschrijven is met het Portugese woord ‘saudade’, wat meer betekent dan het Nederlandse ‘missen’. Voordat ik vertrok was Brazilië voor mij het land van voetbal, samba en stringbikini’s. Nu is het voor mij het land van de allerbeste barbecues, de prachtige groene natuur, de zon en de regen, de dansende vrouwen én mannen, de rijen voor alles, de op en top verzorgde vrouwen en het heerlijke eten. Maar vooral van de Brazilianen, de open, nette, vriendelijke, respectvolle, altijd hulpvaardige Brazilianen, die bovendien ook erg lachwekkend zijn, zonder dat ze dat zelf altijd door hebben.

Hoewel ik dus nog best langer in Brazilië had willen blijven, vind ik het ook leuk om jullie allemaal weer te zien, dus kom gerust eens langs. Al moet ik jullie wel vast waarschuwen dat ik het waarschijnlijk veel over mijn reis zal hebben. ;)

Bedankt voor alle leuke berichtjes en tot snel!

Beijos,

Lisan

ps. Morgen volgen nog extra foto's, van nieuwjaar in Rio en de Iguacu watervallen!